Wierzba głowiasta, dawniej pospolity element krajobrazu rolniczego w Polsce.
Wierzba głowiasta, dawniej pospolity element krajobrazu rolniczego w Polsce. Dzisiaj kolejne schyłkowe świadectwo naporu cywilizacji. Symbol człowieka będącego elementem ekosystemu.
W 100 rocznicę odzyskania niepodległości warto opowiedzieć o drzewie, które bezwarunkowo jak bociany, kojarzy się krajobrazem naszego kraju. Czy znikną całkowicie jako relikt rolnictwa przed mechanizacją i chemizacją? Wiele tych drzew jest traktowane jako bariera dla mechanicznego sprzętu rolniczego. Dla licznych gatunków ptaków, drobnych zwierząt i owadów, w tym pszczół, były schronieniem i źródłem pokarmu. W pogoni za nieustannym rozwojem i rentownością zapominamy o zachowaniu równowagi w przyrodzie.
Cyklicznie przycinane gałęzie na tej samej wysokości, już po kilkunastu latach powodują powstanie charakterystycznej „wierzbowej głowy”. Ścięte gałęzie i pędy były dawniej wykorzystywane w gospodarstwach do wyplatania przyborów codziennego użytku, budowania płotów, umacniania brzegów cieków wodnych oraz jako opał. Wierzby na terenach podmokłych i zalewowych stanowiły naturalne aleje melioracyjne, sadzone wzdłuż miedz. W pobliżu domostw ograniczały straty związane z cyklicznym zalewaniem.
Z wierzbami wiąże się wiele legend i podań, goszczą na obrazach, niektóre źródła twierdzą, że pomnik Fryderyka Chopina w Łazienkach przedstawia kompozytora siedzącego pod wierzbą. Przez wieki wpisywała się w tożsamość kolejnych pokoleń.
Człowiek od wieków jest wpisany w koegzystencję z przyrodą. Mamy pokaźny dorobek tradycyjnych działań ekologicznych pozwalający na zachowanie bioróżnorodności. Pielęgnujmy wierzby i inne drzewa w zgodzie z tradycją. Aktualne projekty przyrodnicze prowadzone przez liczne organizacje, skupiają się na powierzchownym poznaniu przyczyn i podawanie prostych rozwiązań, zazwyczaj wskazując palcem na kolejne grupy społeczne odpowiedzialne za obecny stan rzeczy. Niech przyroda nie będzie kolejnym powodem podziałów. W setną rocznicę odzyskania niepodległości bez względu na podziały zatrzymajmy się pod wierzbą i pomyślmy co nas łączy.
Źródła: