Torfowiska są miejscem występowania specyficznych odmian zwierząt i roślin oraz wywierają istotny wpływ na klimat. Mimo, że zajmują niewielką część powierzchni Ziemi, gromadzą więcej węgla niż wszystkie światowe lasy. 
Torfowiska są terenami o bardzo dużej wilgotności. Akrotelm to występująca powyżej poziomu wody, cienka, czynna biologicznie, tlenowa warstwa gleby. To w niej w większości ulegają rozkładowi pędy, łodygi i liście obumarłych roślin, jednak część z nich trafia do katotelmu – grubszej, beztlenowej warstwy, znajdującej się poniżej. Katotelm jest nasączony wodą, co spowalnia rozkład materii organicznej. W ten sposób powstaje masa organiczna: torf.
Wysoki poziom wody i obfitość roślinności sprzyja zwiększaniu pokładów torfu: w wodzie, pełnej zalegających szczątków roślinnych, wyczerpują się zasoby tlenu, co mocno spowalnia tempo rozkładu – zatrzymany zostaje proces mineralizacji, a do atmosfery nie jest wydzielany dwutlenek węgla.
W ten sposób następuje „zablokowanie” CO2, mogące trwać przez bardzo długi okres. Jeśli torfowiska z biegiem lat zostają przykryte innymi osadami, sprasowany torf zmienia się w węgiel brunatny, a po setkach milionów lat – w węgiel kamienny. Użytkowany w czasach obecnych węgiel, w procesie spalania uwalnia zatem CO2, który został zmagazynowany w torfowiskach w odległych historycznie czasach.
Objętość światowych torfowisk się zmniejsza, a pozyskiwanie i spalanie torfu jest obecnie o wiele szybsze niż proces jego powstawania. Dodatkowo, działania takie jak: wylesianie, pożary, osuszanie torfowisk powodują uwalnianie CO2. Ze względu na kluczową rolę, jaką torfowiska pełnią w światowym bilansie węgla, ochrona tych terenów powinna być brana pod uwagę w trakcie wszelkich dyskusji dotyczących m.in. skutków globalnego ocieplenia.