Większość terenów, na których przebywali nasi przodkowie, porastały puszcze. Lasy, które były miejscem zamieszkania, dawały możliwość zdobycia wielu surowców, niezbędnych do produkcji m.in. smoły i miodu, eksportowanych za granicę. 

Z lasu pozyskiwano nie tylko drewno, potrzebne do budowy siedlisk. Cenne były m.in. futra zwierząt, miód oraz wosk. Mieszkańcy w lasach zbierali jagody, grzyby, zioła, orzechy, a także wypasali bydło i świnie. Ponadto, leśne zasoby umożliwiały produkcję smoły oraz węgla drzewnego. 

Smolarnie tworzono wykopując w ziemi jamy i wkładając do nich łyko brzozowe, umieszczone w szczelnie zamkniętych naczyniach z dziurkowanym dnem. Po podpaleniu ognia, z otworów wypływała czarna, gęsta maź – smoła. Zbierano ją do garnków i przechowywano w beczkach, a następnie eksportowano do innych krajów.

Sprzedawany za granicę (zwłaszcza do krajów skandynawskich) był również miód, zarówno w wersji surowej, jak i pitnej. 

Wytwarzanie miodu wiązało się z posiadaniem dużej wiedzy i doświadczenia – dlatego bartników określano niekiedy mianem „mistrzów pszczelich”.  Co ciekawe, sztuka pszczelarska przechodziła z ojca na syna, a kobiety nie mogły dziedziczyć barci. Bartnik, który nie dbał należycie o swoje drzewa bartne przez kilka lat – tracił do nich prawo. A ten, kto zniszczył barć lub zabił bartnika, podlegał surowej karze książęcej.

W lasach prowadzono także działalność rolniczą, a ponieważ metody uprawy ziemi początkowo były prymitywne, często zmieniano wyjałowione pola. Niestety cierpiały na tym puszcze, które były intensywnie karczowane. 

Dziś rośnie świadomość, że lasy to dużo więcej niż miejsce do pozyskiwania surowców. To ważny element równowagi środowiskowej, regulujący m.in. gospodarkę wodną w otoczeniu.

Źródło: http://tojuzbylo.pl/wiadomosc/zycie-codzienne-slowian-cz5