Las Namorzynowy

Namorzyny, czyli lasy wśród fal
Lasy namorzynowe to niesamowite lasy znajdujące się wśród przybrzeżnych fal. Namorzyny stanowią wyjątkową formację roślinną występującą wyłącznie na styku morza i lądu. Jest to miejsce życia wielkiej liczby różnorodnych organizmów. Lasy te są bardzo cenne ekologicznie, jednak obecnie zagrożone są zniknięciem. Jest to typ niskiego wybrzeża, które porastają słonolubne lasy namorzynowe. Tworzące je, słonolubne rośliny namorzynowe zwane też mangrowe, mają gęstą plątaninę korzeni, w której gromadzą się osady, dzięki czemu brzeg lądu narasta i wyłania się z wody. Wybrzeża typu namorzynowego/mangrowego występują m.in. in.: na Kubie, na Sumatrze, na Morzu Południowochińskim, w Kolumbii i Nowej Gwinei, a także w Zatoce Bengalskiej. Lasy namorzynowe występują wzdłuż wybrzeży mórz szczególnie bagnistych w strefie pływów, w ujściach i deltach rzek, na lagunach i osłoniętych rafach koralowych. Najbardziej bujna roślinność mangrowa porasta zabagnione delty ujść rzek oraz na bagniste wybrzeża oceanów. Można je jednak spotkać tylko w strefie międzyzwrotnikowej, w strefie pływów u wybrzeży w sumie ponad 120 krajów. Większość występuje głównie w pasie przyrównikowym, między 30 stopniem szerokości geograficznej północnej, a południowej. Bardzo nielicznie rosną też w strefie umiarkowanej na przykład w Nowej Zelandii. Najwięcej lasów mangrowych znajduje się w Azji Południowo-Wschodniej z czego 21% w samej Indonezji. Później u wybrzeży Brazylii 9% i Australii około 7%. W sumie na świecie lasy mangrowe zajmują ok. 150 tys. km2 , przy czym między 1980 i 2010 r. ubyło z nich aż 35 tys. km2. Największy nieprzerwany kompleks pływowych namorzyn znajduje się w Bangladeszu, gdzie jest chroniony i bardzo ceniony. Nazywa się go tam Sundarban, co w języku bengalskim oznacza dosłownie „piękny las”. Żyjący tu miejscowi ludzie są dosyć ubodzy, a namorzyny stanowią dla nich życiodajne środowisko. Polują w nich zdobywając pokarm, zbierają drewno na opał, zbierają rośliny i owoce do jedzenia.